De trein was er en op tijd. Dat maken we wel eens anders mee. Alles verliep voorspoedig, zowel bij de NS als de KLM. Daardoor op het gemak aan boord gegaan, Marika in een hoek bij een raam, Hans in het midden van het midden. Beenruimte was maar zozo maar het ging.
Onderweg heeft Hans veel en leuk gekletst met zijn jonge Japanese buurman, Kuma.
Dertien uur vliegen duurt erg lang (3 x). Pffff. Maar goed, aan alles komt een eind, waarna we in de lange rij voor de immigratie moesten wachten. Nadat ook dat achter de rug was haalden we onze bagage op. Alles duidelijk zichtbaar en herkenbaar, zeker door de aparte hoes om Hans’ rugzak. Na de kennismaking met Bas, onze gids voor deze vakantie, haalde Hans de hoes van zijn rugzak om hem zo makkelijker te dragen. Fout dus: er was blijkbaar nog iemand met dezelfde hoes gevuld met hetzelfde gewicht van dezelfde grootte…. Maar met een ander slotje en label. Hans’ zak was onvindbaar en onbereikbaar. De hele Japanse luchthaven bureaucratie ten spijt.
Wie had mijn rugzak?!?!? Eenmaal in het hotel kwam het antwoord: de eigenaar had ook gedacht dat hij de goede zak had totdat hij hem wilde openmaken…
Lang verhaal kort: Hans zijn rugzak staat in een hotel op 50 minuten van ons hotel. De andere rugzak wacht op het vliegveld.
Wordt vervolgd.
Geef een reactie