Vandaag naar Nikko. Dat ligt noordwestelijk van Tokyo op ongeveer 600 meter hoogte. We bezoeken daar een iconische brug en tempels en schrijnen ter ere aan een belangrijke shogun. Met een mooie trein met gereserveerde plaatsen reden we in bijna twee uur naar Nikko. Daar was het mooi weer maar frisser vanwege de hoogte. Per bus naar de Shinkyo brug net buiten het plaatsje. Het iconische zag ik er niet aan af, al was hij wel typisch Japans. Pal aan een drukke weg, dat hielp niet mee. Daarna omhoog langs oude stenen trappen, langs de Rinno-Ji tempel door naar de Toshogu shrine. Omgeven door eeuwenoude pijnbomen die hoog, sterk en trots de hoogte in staken, liet na elke stap de shrine steeds meer van zijn pracht zien. De shogun (in vroeger eeuwen de baas van het land, van vader op zoon doorgegeven binnen de familie Toshogu) kreeg het voor elkaar om vrede te stichten tussen alle shogun clans. Deze shogun wilde en kreeg een sober mausoleum op de berg. Nikko was toen de stad van de samoerai en hij wilde over het dal heen kijken. Zijn kleinzoon bouwde later, uit diep respect voor opa, prachtige tempels en schrijnen. 15.000 man werden hiervoor ingehuurd. Het resultaat is overweldigend. Niet wat opa wilde en on-Japans, maar onwijs mooi. De zon op de bomen en het goud van de gebouwen, de vele versierselen, overweldigend! We hebben hier twee uur rondgekeken en we zouden er nu nog willen zitten en kijken.
Langs een sobere Futarasan shrine en Taiyu-in-Temple mausoleum op weg naar…
… de Kanman-ga-fuchi kloof(je) waar op een lange rij mysterieuze beelden stonden. Allemaal met een rood mutsje en een rode slab. Waar ooit een tempel had gestaan, vernietigd door natuurgeweld, restten nu deze beelden. De monnik Jizu maakte de beelden ter ere aan te vroeg overleden kinderen die daardoor niet konden reïncarneren. De rode mutsen en slabben beschermden de kinderzielen tegen duivels die ’s nachts langskwamen. De slabben en mutsen worden regelmatig vervangen. Het mysterie zit in het aantal: als je ze geteld hebt tel je daarna nooit meer hetzelfde aantal. Dat hebben we niet geprobeerd.
Na een lange wandeling terug waren we net op tijd bij het station (tot grote opluchting van Bas). Onderweg leerde Hans van alles over het ontstaan van ASML, het maken van micro chips en het nutteloze van het verbeteren van batterijen Altijd fijn.
In de trein was iedereen stil, moe en voldaan. Wij namen nog een kleine Thaise maaltijd voor we het hotel opzochten.
Geef een reactie