Eerst iets over het reisgezelschap waarmee we deze vakantie doorbrengen. We zijn met 22 personen plus Bas, de gids/reisleider. 11 vrouwen en 9 mannen, op één na is iedereen ouder dan 55. Het is een gemêleerd gezelschap, met Amsterdammers, Rotterdammers, Drenten, Brabanders. Stille en luidruchtige, droge en humorvolle, wijze en naïeve personen. Hartstikke leuk, de groep lijkt goed in balans zo en Bas vervult zijn rol deskundig, ervaren en sympathiek. Hier komen we de winter wel mee door!
Na weer een redelijk westers ontbijt gingen we per trein naar Kamakura. Een stadsdeel van het grote Tokyo, voor veel Japanners een dagje-uit-bestemming. Het ligt zuidoostelijk van Tokyo aan een baai met zicht op de Stille Oceaan. Daarbij heeft het een aantal mooie oude shrines (geen tempel al lijkt het daar wel op). In Japan is het shintoisme de belangrijkste leer. Geen godsdienst (vandaar geen tempel) maar richtlijnen hoe te leven. Een belangrijk uitgangspunt is anima: alles heeft een ziel . Daarnaast is voorouder verering ook een wezenlijk onderdeel. Bij een shrine is het gebruikelijk dat je je eerst reinigt: linkerhand – rechterhand – mond, met water dat je met een mini pannetje uit een bron/bak water schept. Dat hebben wij nu ook geleerd en gedaan. Bij de shrine zelf kan je een wens doen. Dat doe je door een 100 yen muntje in een offerbak te werpen, 2 x te buigen, 2 x te klappen, je wens doen en nogmaals buigen. Veel Japanners doen dit, zo ook een aantal van onze groep.
De sfeer bij de schrijn die we als eerste bezochten, de Hachimangu shrine, was rustiger, veel minder toeristisch dan gisteren bij de Sensõ-Ji. Dat voelde prettiger want authentiek. Zeker toen we nog een deel van een doopceremonie zagen: een baby werd gedoopt, helaas deels buiten ons gezichtsveld.
Hierna was het etenstijd. In een lange straat vol met streetfood, restaurantjes en souvenir winkeltjes was het druk. Veel tieners, mogelijk een schoolreis? Omdat het warm was waren de smoothies en limonades in trek. Wij namen een soort kroket die nergens naar smaakte en een heerlijke aardbeien smoothie.
Na de lunch pauze naar dé trekpleister van Kamakura, het 13 meter hoge Boeddha beeld Kotoku-in Temple dat, uitzonderlijk, buiten in de open lucht staat. In de 13e eeuw van hout gemaakt, in de 15e eeuw in brons. Met af en toe een opknapbeurt ziet het beeld er nog steeds indrukwekkend uit. Marika heeft in het beeld zelf een kijkje genomen.
Als extraatje van de dag, geen oorspronkelijk programma onderdeel, bezochten we nog de Hasedera tempel (dus boeddhistisch) vlakbij. Het gebouw zelf was prachtig in zwart, wit en goud opgetrokken. Vanaf het terrein hadden we uitzicht op de Kamakura baai en Stille Oceaan. Elders op het terrein was een herdenkingsplek voor gestorven kinderen. Honderden kleine beeldjes stonden in rijen opgesteld. Indrukwekkend.
Op de terugweg hebben we de Japanse treindrukte ervaren. Train pushers worden niet meer ingezet. De truc is nu om met je rug en kont eerst de trein in te stappen en jezelf verder de trein in te persen. Dit vindt men normaal. Als je niet durft door te duwen: geen probleem want degenen na jou zorgen daar wel voor. Ademen kan dan nog wel maar jezelf 5 cm verplaatsen is onmogelijk. Maar ook hierbij geldt dat Japanners dit beleefd en rustig ondergaan.
Terug in Tokyo hebben we lekker Japans gegeten. Waarbij Hans de sambal voor saus aanzag. Ai….. En de chop sticks luisteren nog niet altijd goed naar hun baas…
Vandaag is weer gebleken dat Japanners een rustig en net volk is. Behoudend en precies. Dus sobere kleding, schone straten, links aanhouden op de weg, stoep en perron, wachten op het groene stoplicht, treinen stipt op tijd, etc. Toch waren er genoeg ‘rechtslopers’, werd er door vooral tieners lopend op straat gegeten en gedronken, reed een aantal treinen niet volgens schema. Daarmee toont ook het strak georganiseerde land zijn feilbare menselijke trekjes. Gelukkig maar!
Geef een reactie