Vanuit Hiroshima vertrokken we per Shinkansen richting Nagasaki. Als enigen mochten de Hollanders zaken doen met Japan toen het land in volkomen isolatie leefde (1600-1868). Echter onder strikte voorwaarden. Nederlanders mochten geen voet op Japanse bodem zetten maar moesten op Dejima blijven. Dit was een klein eiland in de baai van Nagasaki. Inmiddels is Dejima onderdeel van de stad al ligt het nog wel aan de haven.
Van een afstand lijken de steden in Japan op een vuilnisbelt. De huizen staan kris kras door elkaar zo lijkt het. Met grote, kleine, schuine, scheve en platte daken. Diverse kleuren muren en daken tussen voornamelijk grijze en zwarte daken. Dit geheel doet het wat op een vuilnisbelt lijken. Eenmaal in de stad is alles echter schoon. Geen afval op straat, zelfs geen prullenbakken. Van de mensen wordt verwacht dat ze hun afval mee naar huis nemen en het daar in containers doen. Hier houdt men zich keurig aan. Dat komt mede omdat kinderen al op de basisschool mee moeten helpen met opruimen en schoonmaken. Op scholen hebben ze geen schoonmakers, daarom zorgen de leerkrachten met de leerlingen ervoor dat de school netjes blijft.
Na 1,5 uur stapten we over op een gewone trein. Een half uur daarna stapten we in Kokura weer over op de shinkansen. Kokura was indertijd het doelwit voor de tweede atoombom maar omdat dat onder een dik wolkendek lag en Nagasaki niet, viel de bom op laatstgenoemde stad. In Japan zegt men nog ‘je hebt het geluk van Kokura’.
Op het station van Nagasaki hebben we bij een bakker lekkere sandwiches en broodjes gekocht en die buiten in het zonnetje opgegeten. Daarna naar het hotel. Dat was onverwacht geüpgrade. Zeer naar onze tevredenheid. Ruime en chique entree, grote kamers: 2 tweepersoonsbedden, een bureau, een kastje om je koffer op te leggen, een dressoir met tv, twee stoelen met een tafeltje en overal volop loopruimte. On-Japans groot!
Er lag een cruiseschip in de haven, van Princess Cruises. Dezelfde maatschappij waarvoor de Pacific Princess voer: het schip van de Love Boat, van de tv serie eind jaren zeventig (en die steeds herhaald wordt op kanaal 50). Veel te groot en massaal, wij zouden ons daarop niet thuis voelen. Daarom gingen we niet aan boord maar liepen we langs de haven. Mooi en ruim opgezet alles, de restaurantjes waren rustig en bescheiden. Op een terrasje wat gedronken, lekker in het zonnetje. Veel groepsgenoten volgden ons voorbeeld. Wij liepen verder, de stad in op zoek naar de Spectacle Bridge. Dit is een van de vele oude stenen bruggen in het centrum. Deze brug heeft twee bogen die met de weerspiegeling in het water een bril lijken te vormen. Grappig effect maar dat hebben we al vaker gezien. Door wat winkelstraten liepen we terug naar het hotel. Onderweg hebben we Chinees gegeten in Chinatown. Chinastreet of beter nog China Alley dekt de lading beter, zo klein was het.
Geef een reactie