Met een deel van de groep gingen we op fiets excursie door een rustiger deel van Kyoto. De lokale gids was half Japanner en half Engelsman. Een leuke vlotte jonge man die duidelijk en enthousiast sprak en ook allerlei wetenswaardigheden over de stad vertelde. Dit alles in tegenstelling tot de eerdere gids.
Op e-bikes met pittige motortjes en een flesje water, gingen we op weg. Hans’ fiets was te klein, verrassend… De tocht was de moeite waard. We bezochten diverse oude mooie tempels en shrines waar geen andere toeristen waren. Wat een genot! Alleen omdat het verder van het centrum lag kwam er haast niemand. We fietsten op en neer, keken uit over de stad en bezochten de oudste snoepwinkel ter wereld, gestart in het jaar 1000. In al die eeuwen hebben ze maar 1 snack gemaakt: het lijken stokjes sate maar het is plakrijst met een zoet sausje. Je ziet het overal in Japan. Op de grond gezeten op de tatami vloer aten we de stokjes en dronken thee. Een paar oude krom lopende dametjes deden vlot hun schoenen uit en gingen vlot op de tatami vloer zitten. Macht der gewoonte. Mooi om te zien. Deze snoepwinkel is de 14 oudste winkel ter wereld. Bij die 14 zijn er 3 die in Kyoto staan. Dat zegt toch wat.
Na 3,5 uur was de fietstocht klaar, de tijd was omgevlogen. Tussen de middag snel naar een fotozaak geweest omdat de batterijen van Hans’ camera niet wilden opladen. Hoewel de zaak geen Olympus verkocht had hij wel twee goede batterijen. Weliswaar tweedehands en met weinig mAh maar Hans kon weer vooruit. Daarna op souvenir jacht gegaan en een hoosbui getrotseerd. Gelukkig konden we op tijd schuilen.
Terug in het hotel met een klein groepje en Bas op weg gegaan naar weer een tempel. Niet al te ver weg maar wel in een volle bus en in een file. Daarom het laatste stuk maar gelopen. Gelukkig want Hans was de hele vakantie al op zoek naar Japanse postbodes. Geen gezien maar nu waren er 5 in anderhalf uur. Dus een paar fotos gemaakt en naar de collega’s van de post gestuurd. Met leuke reacties terug.
Via een heel drukke omhoog lopende straat kwamen we aan bij de Kiyomizu-dera tempel. In eerste instantie leek het meer van hetzelfde maar dat was te snel geconcludeerd. Eenmaal voorbij de toegangspoort bleek waarom. De tempel zelf was inderdaad meer van hetzelfde maar de ligging tegen de berg, het uitzicht over de heuvels en de stad, de bloeiende kersenbloesems en het zonlicht dat het geheel bescheen maakten het tot een zoveelste hoogtepunt. Af en toe viel er wat regen wat met het zonlicht tot nog mooier licht leidde. Magnifiek!!
Teruglopend naar de stad werd Ryan Babel gespot en hij was zo aardig om met Rotterdammers (!!) op de foto te gaan. Uiteindelijk arriveerden we in Gijon. Dit is de geisha wijk van Kyoto. De straten en huizen eeuwenoud. Donker hout, veel lampionachtige lantaarns. Mooi sfeertje. Slechts 1 geisha gezien die leek te vluchten voor de toeristen die haar achterna liepen voor een foto. Fotograferen van geisha’s mag van een afstandje en zonder overlast te veroorzaken. En een aantal straatjes zijn prive straatjes waar je niet mag komen. Zo worden de geisha’s nog een beetje beschermd tegen alle toeristen.
Als afsluiting aten we met bijna de hele groep (de anderen waren zelf naar de afspraak gekomen) in een klein heel sfeervol restaurantje okonomiyaki. Een dubbelgevouwen gevulde omelet. Erg lekker. Een wonder dat Bas voor 20 personen had kunnen reserveren. Bijzonder: aan een aantal tafels zat een etalage pop verkleed als Japanse gaat. Zo eet je niet alleen!
Geef een reactie