Omdat het volgens Bas erg druk kon zijn bij het ontbijt stonden we al om 6:25 uur voor de ingang van de ontbijtzaal. Daar moesten we tot exact 6:30 uur wachten waarna we naar binnen mochten. Het is duidelijk na deze week: Japanners zijn enorme pietje preciezen. Waar je moet staan op het perron, aan welke kant van de trap je loopt, hoe stil je bent in de trein, checken wat je besteld hebt, enz. Afijn, het ontbijt was vooral Japans met een beetje westerse vleug erbij. Heerlijk hoor! En het werd inderdaad druk. Hans moest met zijn knieën, wijdbeens, naast de tafel zitten omdat tafel en stoel eerder in het klaslokaal van groep 6 pasten.
Alle koffers moesten weer slim worden ingepakt omdat de grote koffers vooruit gestuurd zouden worden naar Kyoto. Daarna gingen we Takayama in, naar het oude centrum. Het is opvallend hoeveel grote en vooral kleine restaurants er zijn. Dat heeft te maken met de schaarste aan ruimte. Bedrijven hebben geen ruimte voor ruime kantines waardoor de medewerkers buiten het bedrijf lunchen. Dat verklaart de veelheid aan eetgelegenheden en de geringe prijs voor een lunch. Rond lunchtijd is het dan ook druk overal.
Het oude centrum bestaat uit donkerbruine houten huizen, dicht op elkaar. Veelal zijn het toeristische winkeltjes wat een beetje afbreuk doet aan de sfeer. Gelukkig blijft het oude en antieke overheersen. Wat nog in geheel oude staat is gehouden is het oude stadhuis van Takayama. Op kousenvoeten (zoals op veel plaatsen mag je niet met je schoenen naar binnen) bekeken we het gebouw. Overal tatami vloeren. De tatami matten zijn gemaakt van rijststro en meten 90 x 180 cm. Japanse huizen hebben daarom, nog steeds, afmetingen in een veelvoud hiervan. Er waren oneindig veel kamers als ontvangstruimte, kantoor, opslag, vergaderruimte, toilet, meer kantoren, meer ontvangstruimte. Alles in mooi hout en rijstpapieren deuren. Als onderdeel van het shogunaat moest de regio rijst afdragen aan de shogun. Precies werd bijgehouden hoeveel rijst er was geoogst en afgedragen. Dit ademde in alles het oude, traditionele Japan. Prachtig! Vlakbij het hotel zagen we in een zijstraat een pagode met daarnaast een gigantisch grote boom. Het bleek te gaan om een ginkgo boom van 1200 jaar oud!
Intussen had het voorzichtig wat gesneeuwd. Natte sneeuw en weinig. Maar toch. Na het lunchen met een broodje bapao gingen we met de bus naar Shirakawa-go. Een uur rijden steeds hoger de bergen in. Onderweg ging het steeds harder sneeuwen en werd het landschap steeds witter. Shirakawa-go is een klein dorpje dat bekend staat om zijn oude huizen/boerderijen. Ze hebben een stijl rieten dak en worden daardoor vergeleken met de biddende handen van monniken. Omdat het dorp tot eind vorige eeuw geïsoleerd lag is veel oorspronkelijks bewaard gebleven. Pas toen een 12 km lange tunnel gegraven was werd het isolement doorbroken. De bevolking kweekte zijderupsen en maakte zijde in de winter. In de zomer verbouwden ze rijst. De wegen waren schoon maar rond de huizen lag tot soms wel 3 meter sneeuw! Koud dus maar we hadden geen tijd om daar bij stil te staan, zoveel was er te zien. Veel toeristen, ook hier. Maar het dorp heeft zijn authentieke karakter bewaard gelukkig. Met de sneeuw was dit opnieuw een geweldige ervaring.
Terug in Takayama lekker met nog 6 groepsgenoten sushi gegeten. We moesten bijna een uur wachten tot er plek was maar het was het wachten waard.
Geef een reactie