Dag 2: Dromen zijn mooi en vermoeiend.

Eerst het rugzak verhaal afronden. Na wat geapp en gebeld hebben we afgesproken dat Hans en Alex (de eigenaar van de andere rugzak) elkaar op Tokyo Station ontmoeten. Dus Hans stapte rond 19:45 uur in de trein en was een kwartier later op de plaats van bestemming. Als je weet dat Tokyo met 3.000.000 over-/in-/uitstappen de drukste stations ter wereld heeft zal het hopelijk niet verbazen dat het station uitkomen niet zo makkelijk was. Maar met hulpeloos doen en vragen stellen lukte het uiteindelijk om buiten te komen en na een praatje met Alex, om Hans’ eigen rugzak mee terug te nemen. Alex moest nog steeds door ellenlange administratie heen vooraleer zijn rugzak bij hem kwam.

Het meegaan met een groepsreis is anders dan meer of minder op de bonnefooi op fietsvakantie te gaan. Dat realiseerde Hans terug in het hotel. De gids die in de bus van vliegveld naar hotel een uur lang vertelde, afspraken maakte, woordjes aan ons leerde, was nieuw. Het als deelnemers op elkaar gefocust zijn voelt de ene keer veilig en vertrouwd, de andere keer beperkend omdat je dan minder contact met de bevolking hebt. Daarnaast word je wat luier omdat de gids alles regelt, toelicht, informeert en voorop gaat maar dat maakt dat we de schaarse tijd optimaal benutten. Toch vond Hans het fijn om in de korte tijd alleen zelf moest uitdokteren hoe de treinkaartjes automaat werkte, welk perron, waar overstappen. En al waren het maar korte momenten, elk contact met de Japanners voelde als verbinding en vaak ook een beetje als overwinning omdát we die verbinding hadden.

Dit allemaal naar aanleiding van dezelfde rugzak hoes…

Verder met dag 2. Na een goede nacht lekker ontbeten. Officieel was het een programmaloze dag maar de reisleider had gisteren aangegeven dat hij voor vandaag highlights wilde laten zien voor geïnteresseerden. Dus ging heel de groep met hem mee… Eerst naar de grootste tempel in Tokyo, de Sensõ-Ji. Toeristisch en veel bezoekers maar een mooi, toch wel sereen complex. Vandaar naar het Ueno park, het ‘Vondelpark van Tokyo ‘. Vanwege het Hanami feest druk bezocht. Dan langs het keizerlijk paleis (niet te bezoeken en verscholen in de keizerlijke tuinen) naar Tokyo Station. Dat kende Hans al… In het hoofdkantoor van de post, het Kitte gebouw, naar een dakterras gegaan met uitzicht over de stationsbuurt. We eindigden de dag op het Shibuya kruispunt waar per oversteek 3.000 voetgangers oversteken. Daarmee is het het drukste kruispunt ter wereld. Het beste overzicht hierop was vanuit de Starbucks. Daar dan ook maar een pauze ingelast. Ook qua reclames is het plein druk: giga elektronische borden schreeuwen om aandacht in de mooiste kleuren en effecten. Na het beeld van Hachi gefotografeerd te hebben (de trouwe hond die indertijd nog dagelijks de weg liep die zijn baas altijd aflegde naar het werk en terug, en dat tot 9 jaar na de dood van zijn baasje heeft volgehouden), gingen we allemaal terug naar onze hotelbuurt om daar ieder voor zich lekker te eten (lange zin dit). Moe en voldaan van een prachtige dag was het tijd om bij te komen in het hotel.