Mijn bil en gemoedstoestand zijn er niet beter op geworden. Mijn bil doet steeds meer pijn ondanks de chamois crème die ik gebruik. En ik voel me naar/rottig /eenzaam, een gevoel dat ook steeds meer toeneemt.
Eenzame momenten had ik wel verwacht maar niet dat ze zo nadrukkelijk aanwezig zouden zijn. Als ik eraan denk welke weg ik nog af te leggen heb voordat ik terug ben in Ulaanbaatar dan benauwt me dat. Sterker nog, daar kijk ik niet naar uit. Terwijl de anderhalve week die achter me ligt zoveel mooie en bijzondere momenten heeft opgeleverd. Daar wil ik er nog veel meer van meemaken. Heel dubbel allemaal.

Ik spreek er over in Fairfield Guesthouse met 2 Australiërs (Paul en Simon, je verzint het niet) die per Chinese motor door het land trekken. Nee, zij zouden nooit in hun eentje doen wat ze nu samen doen. En ja, volg je hart dan maak je altijd de goede keuze. Later bespreek ik het ook met Steven (Amerikaan) en Anthonie (Fransman). Zij zeggen hetzelfde: je faalt niet, je hebt geen probleem, volg je hart.
In de nacht van zaterdag op zondag zorgt een zandstorm ervoor dat er veel elektriciteitsmasten zijn omgewaaid net buiten Ulaanbaatar. Daardoor zitten 5 provincies en 82 steden/dorpen zonder stroom. En dus zonder warm water, zonder wifi, etc. Her en der loeien eigen generatoren zodat er toch nog wat stroom voorhanden is. Het bijhouden van deze website laat ik daarom voor wat het is. Via mijn prepaid abonnement kan ik gelukkig wel met Marika overleggen over wat te doen. Zal ik blijven? Daar zie ik als een berg tegenop. Zal ik teruggaan? Dat voelt goed en tegelijkertijd weet ik dat ik dit land zal missen. Voor 2 weken ben ik niet naar Mongolië gekomen. Op zondagmiddag besluit ik de knoop door te hakken: ik ga terug naar huis. Mijn droom is al heel lang dat ik alleen door Mongolië fiets. Een alternatief zoals deelnemen aan een georganiseerde tocht of iets dergelijks past niet in dat plaatje. Liever een mooie droom van 2 weken dan een niet mooie droom van 2 maanden, houd ik mezelf voor.

Wat mijn keuze ook is, geld is daarvoor nodig. Op zaterdagochtend weet ik uit een ATM geld te pinnen. Dat zal ik zondag nog een keer doen. Helaas, de stroomuitval gooit roet in het eten. Op maandag probeer ik geld op te nemen aan het loket van de bank. Dat lukt niet, ook daar wordt mijn pas niet geaccepteerd. Zij adviseren om geld over te maken via Western Union. De bankbediende doet haar uiterste best om mij te helpen. Ze neemt me mee naar een café aan de overkant van de straat en als ook daar mijn pas niet blijkt te werken geeft ze mij haar telefoonnummer door. Als het me niet lukt om geld op te nemen dan moet ik haar bellen. Zij leent me dan geld en als ik thuis ben kan ik dat bedrag naar haar overmaken. Hoe ver ga je in je dienstverlening?!? Ik ben ontroerd over zoveel goede wil . Op de gok probeer ik alsnog een ATM in een andere bank, een bank die mijn pas nog nergens heeft geaccepteerd. Tot mijn verbazing lukt dat nu wel en ik neem een flink bedrag op. Dat ga ik de bankbediende vertellen. Ze zegt dat ze blij is voor me maar in haar ogen bespeur ik een beetje teleurstelling, of wil ik dat zien?

Waar komt dat eenzame gevoel toch vandaan? Dat heb ik nooit eerder zo beleefd terwijl ik vaak genoeg alleen op pad ben gegaan. Is het door het extreme van Mongolië? Ben ik inmiddels te oud om nog zo’n avontuur aan te gaan?

Nu ik de keus eenmaal gemaakt heb wordt Linda ingeschakeld (van het reisbureau). Zij weet een terugvlucht te regelen op donderdag 29 juni. De aardige mensen in Fairfield weten de nachtbus voor me te regelen die mij en mijn fiets meeneemt naar Ulaanbaatar. Op maandagavond 19 uur vertrek ik en na een slingerende, schommelende, stuiterende busrit stap ik om 4:30 uur uit de bus in Ulaanbaatar. Anand, van het Zaya Hostel, heeft een kamer vrij en een taxi voor me geregeld. Het blijkt dat ik niet in het Hostel maar in het Guesthouse kan slapen. Extra ruim en rustig. Heb ik dat verdiend? Maakt niet uit. Ik kan hier blijven overnachten tot donderdag. Ulaanbaatar stinkt nu niet zoals de eerste dagen. Of zou ik eraan gewend zijn? Na wat souvenirs gekocht te hebben voor het thuisfront heb ik op donderdag een vlotte terugreis.

Inmiddels ben ik weer thuis. Dat is goed. Maar mijn gedachten zijn nog bij Mongolië. Bij dat prachtige land met die aardige en behulpzame mensen. Ik weet dat ik daarvan veel meer had kunnen meemaken en genieten. En ik weet ook dat het eenzame gevoel nog groter zou zijn en mijn bil nog pijnlijker.

‘Uit dat dubbele gevoel spreekt waardering voor waar je was en waardering voor waar je nu bent’ zoals Trees mooi omschrijft. Daar doe ik het mee.